ΑΞΙΟΛΟΓΙΚΗ ΔΙΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΜΑΧΗΣ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ

Ένα τοπικό γεγονός γίνεται περισσότερο κατανοητό μονάχα αν ενταχθεί μέσα στο γενικό πλαίσιο του χώρου και του χρόνου.

Στις μέρες μας, η παγκοσμιοποίηση δεν καταργεί μόνο τα σύνορα και την έννοια του εθνικού κράτους , φαίνεται να συμπαρασύρει και να πολεμά τις κατά τόπους παραδόσεις και αξίες. Eνώ εμφανίστηκε ως ελπίδα λύσης όλων των προβλημάτων στη συνέχεια απειλεί να ισοπεδώσει τα πάντα.Δημιουργεί θλίψη ο κόσμος των κοινωνικών αδικιών, των άδικων βομβαρδισμών, των ναρκωτικών, των ψυχικών παθήσεων και της υποβάθμισης του περιβάλλοντος. Ζούμε σ'ένα κόσμο γεμάτο υπολογιστές και προηγμένα τεχνολογικά προϊόντα, αλλά δυστυχώς χωρίς αξίες.
Η Εκκλησία έχει αξίες κι αυτές προτείνει στη κοινωνία. Η Εκκλησία σέβεται τις διαφορές των ανθρώπων, διότι η μεγαλύτερη ομορφιά δεν είναι η συγγένεια των ομοίων όσο η εναρμόνιση των διαφορετικών. Έτσι απέναντι στην παγκοσμιοποίηση προτείνει την οικουμενικότητα. Την καθολικότητα, όπου στη δική της αγκαλιά συνυπάρχουν οι διαφορετικοί άνθρωποι σε αντίθεση με τον παγκόσμιο οδοστρωτήρα που εξομοιώνει τα πάντα σε φωτοαντίγραφα.

Η ημιθεική "Μάχη της Κρήτης" λαβαίνει στην εποχή μας μια καινούργια ερμηνευτική και αξιολογική διάσταση και παύει σταδιακά να θεωρείται ένα σπουδαίο μεν αλλά τοπικού ενδιαφέροντος συμβάν, έστω κι αν εξέπληξε την τότε οικουμένη.

Ο Ελληνικός λαός στη Κρήτη, εγκαταλελειμμένος από τη πολιτικοστρατιωτική του ηγεσία, με τη πλειοψηφία των Κρητικών ανδρών αποκομμένων στην κατακτημένη Ελλάδα, έδωσε ένα αγώνα έξω από κάθε λογική, κάνοντας υπέρβαση της ανθρώπινης φύσης, ακολουθώντας τους δρόμους της ψυχής του και της εθνικής του συνείδησης. Πάλεψε ένα αγώνα εξ ενστίκτου, με ηγέτες μονάχα φλογερούς κληρικούς και αυτοδίδακτους λαϊκούς αρχηγούς.
Τίθενται λοιπόν νέοι προβληματισμοί και ερωτήματα για την ουσία της "Μάχης της Κρήτης" η οποία έχει στενή σχέση με τον αγώνα του 'Έθνους μας στην Αλβανία, την πολιτική και τα "παιγνίδια" των ισχυρών πάνω στο νησί μας για τα γεωπολιτικά και οικονομικά συμφέροντα στο χώρο της Μέσης Ανατολής.

Αποδείχτηκε ξανά ότι ο Ελληνισμός και η Ορθοδοξία είναι έννοιες σαφώς ευρύτερες της Ελλάδας, με οικουμενικές διαστάσεις, είναι ανθρωπισμός και διεθνισμός και μάλιστα ο μόνος χωρίς ιμπεριαλιστικές βλέψεις.

Μετά τη "Μάχη της Κρήτης" ο Ελληνισμός καλείται στις μέρες μας να δώσει τη "Μεγάλη Μάχη" στο τομέα του πολιτισμού, μέσα στην πλημμυρίδα της οικονομικοπολιτικά Ενωμένης Ευρώπης και της παγκοσμιοποίησης. 'Όχι κλεινόμενος στον εαυτό του, αλλά διατηρώντας τα πολιτισμικά χαρακτηριστικά του και την ελληνορθόδοξη οικουμενική του συνείδηση, ώστε να συνεχίσει να υπάρχει και να ακτινοβολεί.